Découvrez Dean Martin!
Cresi que lo jorn que m'agrada lo mai es lo dimenge. Tot i es possible, levat çò qu'es en rappòrt direct o indirect amb la moneda (faire las comissions, anar al C.R.O.U.S. o tot dins tot edifíci administratiu). Lo Dimenge es lo jorn de l'anti-materialisme. Dins un Dimenge, se parla pas d'argent puèi que la moneda entraina totjorn a la crompa. Óc, tot es possible un dimenge! Se pòt soscar en çò qu'advendriá de Denver s'èra teleportat a sa vertadièra epòca, amb los autres dinosaures. Se pòt tanben tornar faire la coregrafía de My Love sus la taula de la cosina, convidar d'amics a beure lo te e charrar pendent d'oradas de subjectes tan variats coma PBLV o la situacion politica en Urugai. Mas ieu, çò que preferissi lo dimenge, son los pichòts rituals. N'avem totes. Ai tot un programa que me fa plaser de seguir quand n'ai la possibilitat. Escotar Panique au Mangin Palace, legir tot çò que pòdi en compania de Michel Drucker, agachar Ripostes en sonant de mond per saupre los devers pel lendeman.
Totas aquelas causas son pas gaire possiblas dins lo demai de la setmana. E quand ba son, an pas la meteissa significacion. Lo Dimenge, aquelas causas tan banalas, pauc epicas, simplas, quasi insignifiantas, en aquel jorn benesit ne venon essencialas, belas, inoblidablas, imortalas.
