Son 3 oras del matin. L'ora perfiècha per un kebab. Dintran amb l'alura tipica dels estudiants que ne pòdon pas mai mas que contunhan. Coma d'enfants que vòlon pas anar al lèit e mai se i a escòla deman. Acabat l'episòdi Los senhors de Dogtown. Sèm pas pus a L.A. mas a Chefchaoèn. Dins lo restaurant, la pichòta cadena Hi-Fi escopís una musica estranha. Un pauc coma se los dròlles ilegitims de Mokhtar Berkani e de Rokia Traoré faguèsson de tecktònik.
Arriban los kebabs. Ne podiái pas mai d'esperar. Prèni una frita, puèi doas, cinc, un pauc de carn, de pan, cal de tomata. Encara. Encara. ENCARA! Lo mescladís d'aquelas savors orientalò-bèlgas es orgasmic. Malurosament, es totjorn tròp cort. Ai enveja de tornar començar aquela experiença divina. Mas, dins mon cap, Joan-Peire Pernault acompanhat de Veronica & Davinà me dison de faire mèfi. Me fan un pauc paur, los escoti. A l'entorn de ieu, los autres son parièrs a eles memas. Ni mai bramaires, ni mens bofonaires. Me fan cagar, pòdi pas dire perqué. Me'n vau.
Marchi sus los ralhs del tram, una 8.6 a la man. La 8.6, 50cl de bonur e de descasença. Es a l'encòp mervalhós e afrós. Coma se foguèsse un colcavestit dins un endrech paradisiac. Vos traparai mai tard los amics, es pas tant grand qu'aquò lo Clapas.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire